ОБРАЩЕНИЕ - Председателю Генеральной Ассамблеи ООН госп. Антониу Гутерреш

02 сентября 2019

Председателю Генеральной Ассамблеи Организации Объединенных Наций

господину Антониу Гутерреш (António Guterres)

По вопросу военно-политических преступлений России против чеченского народа.

Процессы демократизации, начавшиеся в конце 80-х годов 20-го столетия в бывшем СССР, дал надежду чеченскому народу на лучшее будущее. Именно в этот период начался стремительный процесс духовного роста чеченцев, выросло национальное самосознание, появились первые концепции дальнейшего политического развития Чечено-Ингушетии по пути независимости.

В апреле 1990 г. Верховный Совет СССР, который был верховной властью в стране, принял два судьбоносных для народов СССР закона: 10 апреля – «закон oб основах экономических отношений Союза ССР, союзных и автономных Республик»; 26 апреля – «закон o разграничении полномочий между Союзом ССР и субъектами федерации». Кроме общих положений в данных законах были 2 статьи, которые кардинально меняли статус автономных республик. Они приравнивались в правах с союзными республиками. Закон от 26.04. ст.1.гласит, что автономные республики, как и союзные, являются субъектами федерации. 27 ноября 1990 г. Верховный Совет Чечено-Ингушской Республики по требованию Верховного Совета СССР принял Декларацию о государственном суверенитете, которая означала выход республики из состава РСФСР. Перед августовским путчем в 1991 году в Москве, Чечено-Ингушская Республика уже около года просуществовала в качестве союзнoй республики, признанной законодательством СССР и России равноправным субъектом СССР, что позволяло стать независимым государством после распада СССР, как это случилось с 15-ю союзными республиками СССР.

Таким образом, декларация суверенитета Чеченской Республики была обусловлена и юридически обоснована принятием СССР ряда новых законов в апреле 1990 г. и была абсолютно легитимной с точки зрения тогдашнего советского и российского законодательств, а также международного права.

27 октября 1991 года прошли выборы президента и парламента Чеченской Республики. На этих выборах уверенную победу одержал Джохар Дудаев, который первым президентским Указом подтвердил ранее принятые решения Верховного Совета Чечено-Ингушской Республики о государственном суверенитете. Все эти события произошли до роспуска СССР.

Отсюда следует, что 1 ноября 1991 года чеченский народ и свободно избранное руководство Чечении юридически оформили создание независимого государства – Чеченская Республика.

Как видим, основание суверенного Чеченского государства шло по правовому пути, с учетом требований как советских и российских законов, так и международного права. Россия на первых порах согласилась с независимостью Чеченской Республики, однако существование в России имперского синдрома, великодержавного шовинизма и тоталитаризма привели сначала к политике удушения Чечении политической, экономической, финансовой изоляцией и блокадой, а когда все это не имело успеха, то против Чеченской Республики в декабре 1994 года Россия развязала полномасштабную войну, длившаяся почти 20 лет и унесшая жизни 300 тысяч мирных граждан Чеченской Республики, в том числе более 40 тысяч детей. Против небольшой по территории и населению Чечении Россия использовала все виды вооружений, в том числе и запрещенное международными конвенциями, а также до трехсот тысяч своих войск от стратегической авиации до морской пехоты. Города и селения были превращены в руины, нарушено экологическое равновесие, сотни тысяч людей, лишившись жилья, нормальных условий жизни, стали беженцами.

Ниже даны цифры, констатирующие факты, события, реалии, возникшие в Чеченской Республике в результате российской агрессии 1994 - 1999 годов:

Убито около 300 тысяч граждан Чеченской Республики.
Около 400 тысяч граждан стали беженцами.
Сотни тысяч чеченцев стали инвалидами войны, в том числе и деcятки тысяч детей.
Деясятки тысяч детей стали полными сиротами.
Подорвано физическое и психическое здоровье нации.
Осуществлялись массовые убийства чеченцев через массированные воздушные и артиллерийские бомбардировки, через расстрелы.
Были полностью уничтожены все высшие учебные заведения вместе с материально-технической базой, разрушены здания всех школ, училищ и техникумов.
Тотально уничтожены больницы, музеи, архивы, библиотеки.
Нанесен непоправимый ущерб флоре и фауне, нарушена экология края
Российская авиация, танки и тяжелая артиллерия разрушила города и села, полностью уничтожила экономику и инфраструктуру.
На оккупированной российской армией территории Чеченской Республики Ичкерия во время двух войн было создано более 30 фильтрационных лагерей, которые фактически являлись фабриками смерти для чеченцев, где российскими военными карательными органами совершались садистские пытки, изнасилования, избиения, надругательства, глумления, расстрелы чеченских мужчин, женщин, детей и стариков. Действительные цифры этих жертв колоссальны.
Большая часть территории Чечении была заминирована, из-за чего подрывались и по сегодняшний день продолжают подрываться мирные жители, в особенности дети.
Без вести пропало более 5 тысяч человек.
В тюрьмах России уже более 20 лет томятся более 20 тысяч безвинно и произвольно задержанных российскими властями чеченцев, в основном молодого возраста.
Население Чечении подверглось адским страданиям в результате беспрестанных российских бомбардировок и артобстрелов.
Беженцы из Чеченской Республики Ичкерия годами жили в тяжелейших условиях в палаточных лагерях на территории Ингушетии.
По всей территории России чеченцев преследовали по национальному признаку, арестовывали, судили по надуманным причинам, содержали под стражей без суда и следствия.
Российское военно-политическое руководство, российская пропаганда и средства массовой информации демонизировали чеченский народ, унижали, очерняли, подвергали уничижению.

В духе времен большевистско - коммунистического режима российские спецслужбы устраивали многочисленные провокации против чеченского народа и руководства Чеченской Республики Ичкерия. Российские власти безо всяких оснований обвинили чеченское руководство и весь чеченский народ в агрессии и международном терроризме.

Несмотря на то, что 12 мая 1997 года Чеченская Республика Ичкерия и Российская Федерация на уровне президентов подписали Мирный договор, по которому стороны прекращают 400-летнее противостояние и дальнейшие отношения будут строить на основе принципов международного права, российское руководство, российские спецслужбы и лжепропаганда усиленно готовили почву для новой войны против Чечении, которая началась в сентябре 1999 года.

Россия и СССР, и созданные ими карательные органы совершили следующие тягчайшие преступления против чеченского народа:

Российская экспансия на Северном Кавказе и захватническая, колониальная война России в 18 и 19 веках против народов Северного Кавказа, длившаяся беспрерывно более ста лет, унесла жизни около 90% чеченского народа.
Репрессии большевистско-коммунистического режима СССР в 20-х и 30-х годах 20 столетия лишило жизни 35% от всего чеченского народа
Большевистско-коммунистическая насильственная депортация чеченского народа 23 февраля 1944 года в Среднюю Азию, Казахстан и Сибирь с отягчающими последствиями, в результате которой погибло около 70% чеченского народа
Убийство 300 тысяч человек, в том числе более 40 тысяч детей Чечении в результате Российской агрессии 1994 – 1999 г.г.
Уничтожение среды обитания чеченского народа
Полное уничтожение культурно-исторических ценностей чеченского народа.
Полное разрушение экономики и инфраструктуры Чеченской Республики

Таким образом, режимы в России, как царский, так и коммунистический, и нынешний псевдодемократический, поставили цель физически и морально уничтожить чеченский народ. Чечения без чеченцев – в этом заключается цель России.

Политика российского государства по отношению к чеченскому народу – это доказательство жизнестойкости вероломной, человеконенавистнической, шовинистической, имперской идеологии, которая крепко вросла корнями в России. Идеология, которая исповедует военную агрессию, насилие, национализм, расизм, шовинизм, вновь может ввергнуть мир в военный хаос. Все вышеизложенное является неопровержимым доказательством совершения Россией тягчайших преступлений против самого существования чеченского народа, древнего, коренного народа Кавказа, имеющий свою территорию, тысячелетнюю историю, духовную и материальную культуру.

Гуманитарная катастрофа в Чечении, вызванная великодержавными амбициями России, продемонстрировала отсутствие нравственных начал в трактовке мировыми державами правозащитных норм Международного права. Международное сообщество, в первую очередь – ООН, не проявило должной решимости в вопросе защиты Чечении от российской агрессии, называя полномасштабные войны и тотальные преступления против человечества «внутренним делом России». Российские власти остаются безнаказанными за преступления совершенные против чеченского народа, и продолжают совершать новые преступления уже в Украине, Грузии и против других стран мира, представляя реальную угрозу для всего мирового сообщества.

С целью справедливого рассмотрения преступлений, совершенных Россией в Чечении, и предотвращения новой эскалации войны, мы, представители общественных организаций из стран Европейского Союза, обращаемся к Вам с призывом заложить основы для начала судебного процесса в Международном уголовном суде по рассмотрению военных преступлений, совершенных российскими военно-политическими силами против чеченского народа и Чечении. Мы убеждены, что добрая воля международного сообщества является важнейшим инструментом не только в вопросе защиты мира, верховенства закона, защиты прав и свобод человека, но и может стать решающим фактором восстановления справедливости в отношении чеченского народа.

В связи с этим убедительно просим Вас включить данный вопрос в повестку Совета Безопасности ООН, создать комиссию для проведения независимого расследования по военным преступлениям России на территории Чеченской Республики с 1994 по 2019г.г. и учредить Международный трибунал с целью привлечения к ответственности российских военно-политических преступников.

Учреждение международной комиссии по расследованию военных преступлений в Чеченской Республике является важным шагом, направленным на предотвращение возможных следующих агрессивных действий России против суверенных государств.

Преступления против человечности не имеют срока давности. Поэтому считаем, создание международной комиссии по расследованию военных преступлений и преступлений против человечности в Чеченской Республике, крайне необходимой и актуальной.

Президент международной ассоциации «Мир и Права человека», Сайд-Эмин Ибрагимов.

APPEAL

To the Chairman of the United Nations General Assembly Mr António Guterres

On the issue of political military crimes of Russia against the Chechen people.

The democratization processes which began in the late 1980s in the former USSR gave hope for a better future to the Chechen people. It was during this period that a rapid process of spiritual growth of the Chechens began, that a sense of national identity grew, and that the first concepts of the further political development of the Chechen-Ingush Republic along the path of independence appeared.

In April 1990, the Supreme Soviet of the USSR, which was the supreme authority in the country, adopted two laws which were fateful for the peoples of the USSR: on 10 April, the “Law on the Basis of Economic Relations of the USSR, the Union and Autonomous Republics”; and on 26 April, the “Law on Delimitation of Powers Between the USSR and Subjects of the Federation”. Beside the general provisions in these laws, there were two articles which radically changed the status of autonomous republics. Their rights were raised to equivalence with those of the Union republics. The law of 26 April, Article 1 states that Autonomous republics, like the Union republics, are subjects of the federation. On 27 November 1990, the Supreme Soviet of the Chechen-Ingush Republic, at the request of the Supreme Soviet of the USSR, adopted a Declaration of State Sovereignty, which signified the republic’s withdrawal from the structure of the RSFSR. Before the August putsch of 1991 in Moscow, the Chechen-Ingush Republic had existed for approximately one year as a Union republic, recognized by the laws of the USSR and Russia as an equal subject of the USSR, which allowed it to become an independent state after the collapse of the USSR, as was the case with the fifteen Union Republics of the USSR.

Thus, the declaration of the sovereignty of the Chechen Republic was in accordance with the stipulations and legally grounded in the adoption of a number of new laws by the USSR in April 1990 and was absolutely legitimate in terms of the then Soviet and Russian legislation, as well as in international law.

On 27 October 1991, presidential and parliamentary elections were held in the Chechen Republic. In these elections, Dzhokhar Dudaev won a decisive victory and, by his first presidential Decree, confirmed the previous resolutions of the Supreme Council of the Chechen-Ingush Republic on state sovereignty. All these events occurred before the dissolution of the USSR.

From this it follows that, on 1 November 1991, the Chechen people and the freely elected leadership of Chechnya legally formalized the creation of an independent state – the Chechen Republic.

As we see, the founding of the sovereign Chechen state followed the path of legality, observing the requirements of both Soviet and Russian laws, and of international law. Russia initially agreed with the independence of the Chechen Republic, but the existence in Russia of an imperial syndrome, of great-power chauvinism and totalitarianism led, first, to a policy of attempting to asphyxiate Chechnya through political, economic and financial isolation and blockade and, when that did not succeed, in December 1994 Russia launched a full-scale war against the Chechen Republic. This lasted almost twenty years and claimed the lives of 300,000 civilians of the Chechen Republic, including more than 40,000 children. Against Chechnya, a country small in terms of territory and population, Russia used weapons of every kind, including weapons prohibited by international conventions, as well as some300,000 of its troops, from strategic aviation to marines. Cities and villages were reduced to ruins, the ecological balance was disrupted, and hundreds of thousands of people, deprived of their homes and normal living conditions, became refugees.

Below are the statistics behind the facts, events and realities which have arisen in the Chechen Republic as a result of the two Russian wars, begun in 1994 and 1999:

About 300,000 citizens of the Chechen Republic have been killed.
About 400,000 citizens, have became refugees.
Hundreds of thousands of Chechens have been crippled by war, including tens of thousands of children.
Tens of thousands of children have been wholly orphaned.
The physical and mental health of the nation has been undermined.
Massacres of Chechens were implemented through massive bombing and artillery bombardments, and through shootings.
All higher education institutions were completely destroyed, along with their material and technical resources; the buildings of all schools, polytechnics and colleges were destroyed.
There has been total destruction of hospitals, museums, archives and libraries.
Irreparable damage has been caused to the flora and fauna, and the ecology of the region has been violated.
Russian air power, tanks and heavy artillery destroyed cities and villages, devastating the economy and infrastructure.
On the territory of the Chechen Republic of Ichkeria occupied by the Russian army, during two wars, more than thirty ‘filtration’ camps were created, which were in reality extermination factories for Chechens, where the punitive organs of the Russian military perpetrated acts of sadistic torture, rape, beating, abuse, degradation and executions of Chechen men, women, children and the elderly. The actual numbers of these victims are colossal.
A major part of the territory of Chechnya was mined, which is why civilians, especially children, suffered and continue to this day to suffer from explosions.
More than 5,000 people are missing without trace.
More than 20,000 guiltless Chechens, mostly young, have been arbitrarily detained by the Russian authorities and have been languishing in prisons in Russia for more than 20 years.
The population of Chechnya has been subjected to diabolical suffering as a result of incessant Russian bombing and shelling.
Refugees from the Chechen Republic of Ichkeria have been living for years in appalling conditions in tented camps in Ingushetia.
Throughout the territory of Russia, Chechens have been persecuted on racial grounds, arrested, tried on trumped-up charges, and held in custody without trial or investigations.
The Russian political-military leadership, Russian propaganda and mass media have demonized the Chechen people, humiliated, disparaged and defamed them.

In the spirit of the times of the Bolshevik-Communist regime, the Russian special services staged numerous provocations against the Chechen people and the leadership of the Chechen Republic of Ichkeria. Without any reason, these authorities blamed the Chechen leadership and the entire Chechen people for aggression and international terrorism.

Despite the fact that on 12 May 1997 the Chechen Republic of Ichkeria and the Russian Federation signed a peace treaty at presidential level, under which both parties undertook to end their 400-year confrontation and to found their future relations on the principles of international law, the Russian leadership, the Russian special services and false propaganda machine were intensively preparing the ground for a new war against Chechnya, which began in September 1999.

Russia and the USSR, and the punitive bodies they established, have committed the following grave crimes against the Chechen people:

Russian expansion in the North Caucasus and the aggressive, colonial war of Russia in the 18th and 19th centuries against the peoples of the North Caucasus, which lasted for more than 100 years, took the lives of some 90% of the Chechen population.
The repressions of the Bolshevik-Communist regime of the USSR in the 1920s and 1930s took the lives of 35% of the entire Chechen population.
Bolshevik-Communist forcible deportation of the Chechen people on 23 February 1944 to Central Asia, Kazakhstan and Siberia, with aggravating consequences, caused the deaths of some 70% of the Chechen population.
The murder of 300,000 people, including more than 40,000 children, as a result of the Russian aggression in 1994 and 1999.
Destruction of the homes of the Chechen people.
Total destruction of the historic and cultural treasures of the Chechen people.
Total destruction of the economy and infrastructure of the Chechen Republic.

In this way the regimes in Russia, Tsarist, Communist, and the current pseudo-democratic regime, set themselves the goal of physically and morally destroying the Chechen people. Chechnya without Chechens –such is Russia’s aim.

The policy of the Russian state towards the Chechen people is proof of the longevity of the perfidious, misanthropic, chauvinistic, imperial ideology which is so deeply rooted in Russia. Its ideology, professing military aggression, violence, nationalism, racism and chauvinism, can once again plunge the world into the chaos of war. All of the above is irrefutable testimony to the commission by Russia of the gravest crimes against the very existence of the Chechen people, an ancient, indigenous people of the Caucasus with its own territory, millennial history, spiritual and material culture.

The humanitarian catastrophe in Chechnya caused by Russia’s great-power ambitions has demonstrated the absence of moral principles in the way the world’s powers apply the human rights norms of international law. The international community, and primarily the United Nations, has not shown due resolve in the matter of defending Chechnya against Russian aggression, describing full-scale wars and wholesale crimes against humanity as an “internal affair of Russia”. The Russian authorities remain unpunished for the crimes they have committed against the Chechen people, and they continue to commit new crimes, now in Ukraine, Georgia and against other countries of the world. They pose a major threat to the global community.

With the aim of obtaining a just examination of the crimes Russia has committed in Chechnya and of averting a new escalation of the war, we, representatives of public organizations of the countries of the European Union, appeal to you to lay the foundations for a hearing in the International Criminal Court to consider war crimes committed by Russia’s political and military forces against the Chechen people and Chechnya. We are convinced that the goodwill of the international community is an essential tool not only for defending peace, the rule of law, and protecting human rights and freedoms, but that it can also prove a decisive factor in restoring justice to the Chechen people.

In this connection, we urge you to place this issue on the agenda of the UN Security Council, and to create a commission to conduct an independent inquiry into Russian war crimes committed on the territory of the Chechen Republic between 1994 and 2019, and to establish an International Tribunal with the aim of bringing to justice Russia’s military-political criminals.

The establishment of an international commission to investigate war crimes in the Chechen Republic will be an important step aimed at averting possible subsequent aggressive actions by Russia against sovereign states.

Crimes against humanity do not have a statute of limitations. Accordingly, we believe that the creation of an international commission to investigate war crimes and crimes against humanity in the Chechen Republic is highly necessary and germane.

Said-Emin Ibragimov – the Chairman of the International Association For Peace and Human Rights

Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri

Sayın António Guterres’a

AÇIK ÇAĞRI

Konu : Rusya Federasyonu’nun Çeçen halkına karşı işlediği siyasi-askeri suçlar hakkında

Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği’nde 1980’lerin sonlarında başlayan demokratikleşme süreci, Çeçen halkına 20. yüzyılda daha iyi bir gelecek için umut verdi. Çeçen halkının benliğini bulması, ulusal kimlik bilincinin gelişmesi, Çeçen-İnguş Cumhuriyeti’nin bağımsızlığı yolundaki siyasal gelişmelere ilişkin ilk konseptlerin ortaya çıkması da bu döneme rastlamaktadır.

Nisan 1990’da, ülkenin en üst düzey yetkili makamı olan SSCB Yüksek Sovyeti, SSCB halkları açısından son derece kritik iki yasa çıkardı : 10 Nisan tarihindeki “SSCB’nin Birlik Üyeleri ve Otonom Cumhuriyetlerle Ekonomik İlişkilerinin Esasları Hakkında Yasa” ve 26 Nisan tarihindeki “SSCB ve Federasyon Üyeleri Arasında Güçlerin Bölünmesine İlişkin Yasa”. Bu yasalardaki genel tanımlamaların yanı sıra, bu yasalarda yer alan 2 madde otonom cumhuriyetlerin statülerini kökten değiştirdi. Bu yasalar sayesinde otonom cumhuriyetler, birliğin kurucu cumhuriyetleri ile eşit haklara sahip oldular. 26.04 tarihli yasanın 1.maddesinde otonom cumhuriyetler de Birlik Cumhuriyetleri gibi federasyonun eşit üyeleridir ifadesini kullanmaktadır. 27 Kasım 1990’da da, Çeçen-İnguş Cumhuriyeti Yüksek Konseyi, devlet egemenliğini ilan etmiş ve böylelikle Rusya Sovyet Federatif Sosyalist Cumhuriyeti’nden ayrılmıştır. Dolayısıyla 1991 Ağustos’unda Moskova’da gerçekleştirilen darbe sırasında, Çeçen-İnguş Cumhuriyeti SSCB yasalarına göre Rusya ile denk statüde bir cumhuriyet konumundaydı ve bu da SSCB’nin dağılmasından sonra birliğin diğer 15 cumhuriyeti gibi Çeçenlere de bağımsız bir devlet olmasına olanak sağladı.

Dolayısıyla, Çeçen Cumhuriyeti’nin egemenliğinin ilanı Nisan 1990’da SSCB’de kabul edilen yeni kanunlarla yasal olarak gerçekleşmiştir, ayrıca Sovyet ve Rus mevzuatları açısından da hukuken tam olarak meşrudur.

27 Ekim 1991 tarihinde Çeçen Cumhuriyeti’nde gerçekleştirilen Devlet Başkanlığı ve Parlamento seçimlerinde, Djokhar Dudayev büyük bir başarıyla seçim sandıklarından Devlet Başkanı olarak çıkarken, imzaladığı ilk kararname ile de Çeçen-İnguş Yüksek Sovyeti’nin devlet egemenliği hakkında daha önce aldığı kararı onayladı. Tüm bu olaylar SSCB’nin dağılmasından daha önce meydana geldi.

Bu gelişmeleri, 1 Kasım 1991’de Çeçen halkının ve özgür iradesiyle seçtiği liderliğin yasal olarak Çeçen Cumhuriyeti’ni kurması takip etti.

Görüldüğü üzere, Çeçen devletinin egemenliğinin temeli Sovyet ve Rus mevzuatları ve uluslararası hukuk açısından tamamen yasal bir zeminde yer almaktadır. Rusya her ne kadar başlangıçta Çeçen Cumhuriyeti’nin bağımsızlığını kabul ettiyse de, Rusya’daki emperyalist sendrom, büyük güç şovenizmi ve totaliterlik Çeçen siyasetini ve ekonomisini finansal izolasyon ve ambargo ile bastırma politikasını ortaya çıkardı; bu baskılar netice vermediğinde ise, Rusya Aralık 1994’te Çeçen Cumhuriyeti’ne karşı 20 yılı aşkın bir süredir devam eden ve 40 binden fazlası çocuk olmak üzere Çeçen Cumhuriyeti’nden 300 bin sivilin hayatını alan savaşı ateşlediği füzelerle başlattı. Rusya’ya kıyasla küçük bir toprağı ve oldukça az bir nüfusu olan Çeçenya’da, uluslararası anlaşmalarla yasaklanmış olanları dahil olmak üzere her türden silahı Rusya Federayonu kullanmış, stratejik hava kuvvetlerinden denizcilere 300 bini geçen askerini bölgede konuşlandırmıştır. Şehirler ve köyler harabeye dönüştürülmüş, ekolojik denge yerle bir edilmiş, yüzbinlerce sivil yurtlarından koparılmış ve insani yaşama koşulları ellerinden alınarak birer mülteciye dönüştürülmüştür.

1994 yılında başlayan Rus-Çeçen savaşlarının 1999 yılı itibariyle Çeçen Cumhuriyeti’ndeki etkilerini ve sonuçlarını gösteren istatistiki verilen aşağıda yer almaktadır :

Çeçen Cumhuriyeti vatandaşlarının %20’si yani yaklaşık 300 bin sivil öldürüldü
Nüfusun %30’undan fazlası yaklaşık 400 bin sivil mülteci haline gelmiştir
Binlercesi çocuk olmak üzere yüzbinlerce Çeçen bu savaşta sakat kalmıştır
Binlerce çocuk yetim kalmıştır
Çeçen halkının zihinsel ve fiziksel sağlığı zarar görmüştür
Hava saldırıları ve top atışları, ayrıca yargısız infazlarla Çeçenler toplu katliamlara uğramıştır
Yüksek eğitim kurumları tüm materyalleri ve teknik altyapılarıyla birlikte tamamen yok edilmiş, okullar yıkılmıştır
Hastaneler, müzeler, arşivler ve kütüphaneler yerle bir edilmiştir
Bölgenin ekolojisine tamiri mümkün olmayan hasarlar verilmiştir
Rus hava kuvvetleri, tankları ve ağır topçu birlikleri doğrudan Çeçen yerleşim birimlerini hedef almış, tüm ekonomi ve altyapı tahrip edilmiştir
Rus ordusu tarafından işgal edilen Çeçen Cumhuriyeti İçkerya topraklarında, Rus ordusu 30’un üzerinde filtrasyon kampı kurmuş, Rus askerleri bu kamplarda Çeçen esirlere akıl almaz sadistik işkenceler uygulamış, tecavüzlerde bulunmuş, dövmüş ve aşağılamıştır
Çeçenya’nın büyük bir bölümü mayınlanmış, özellikle çocuklar olmak üzere siviller bu mayınlardan zarar görmüştür. Ülkedeki mayınların büyük bir bölümü halen durmaktadır
5 binden fazla kişi kaybolmuştur ve halen akıbetleri bilinmemektedir
20 binden fazla masum genç Çeçen, Rus yetkililer tarafından gözaltına alınmış ve 20 yılı aşkın süredir Rus ceza kolonilerinde eziyet çekmektedirler
Çeçen halkı ardı arkası kesilmeyen Rus bombardımanları nedeniyle yoğun psikolojik acılara maruz kalmıştır
Çeçen Cumhuriyeti İçkerya’dan mülteciler komşu İnguşetya’daki çadır kamplarda yıllarca yaşamak zorunda kaldılar
Rusya Federasyonu’nun her yerinde Çeçenlere zulümler yapıldı, herhangi bir yargılama yapılmaksızın tutuklandılar ve uydurma suçlarla tevkif edildiler
Rus askeri-siyasi liderliği, Rus medyası ve propaganda aygıtları Çeçen halkını aşağıladı, kötü bir imaj yarattı

Bolşevik-Komünist rejim zamanlarının ruhuyla, Rus özel servisleri Çeçen halkı ve Çeçen Cumhuriyeti İçkerya liderliğine karşı sayısız provokasyon sahneledi. Herhangi bir neden ya da kanıt olmaksızın, Rus yetkililer Çeçen liderliğini ve tüm Çeçen halkını saldırganlık ve uluslararası terörizmle itham etti.

12 Mayıs 1997 tarihinde, Çeçen Cumhuriyeti İçkerya ve Rusya Federasyonu arasında devlet başkanları düzeyinde imzalanan barış anlaşmasına rağmen, Eylül 1999’da Çeçenya’ya karşı başlatılan yeni savaşın zeminini oluşturabilmek için Rus liderliği ve Rus özel servisleri her türlü sahte iddialar ile propaganda çalışmaları yürütmeye 400 yıllık problemi çözdüğü açıklanan ve gelecekteki ilişkilerin uluslararası hukuk temelinde belirlenmesini düzenleyen bu anlaşmanın imzalanmasının hemen akabinde başladı.

Rusya ve SSCB ile liderliklerinin yarattığı cezalandırıcı yapılar, Çeçen halkına karşı aşağıdaki ciddi suçları işlemiştir :

Kuzey Kafkasya’daki Rus genişlemesi ve saldırganlığı, 18. Ve 19. Yüzyıllarda Kuzey Kafkasya halklarına karşı Rusya’nın kolonyal bir savaş yürütmesine neden olmuş, 100 yılı aşkın bir süre devam eden bu savaşta Çeçen halkı nüfusunun %90’ını kaybetmiştir.
SSCB döneminde Bolşevik-Komünist rejimin 1920 ve 1930’lu yıllardaki baskıcı yönetimi sırasında Çeçen halkının nüfusunun %35’i hayatını kaybetmiştir.
23 Şubat 1944’te Bolşevik-Komünist rejim tüm Çeçen halkını zorla Orta Asya, Kazakistan ve Sibirya’ya sürgüne göndermiş ve bu sürgün sırasında Çeçen halkının %70’i hayatını kaybetmiştir.
1994-1999 yılları arasında Rusya Federasyonu, Çeçen halkından 40 bini çocuk olmak üzere 300 bin sivili katletmiştir ki bu da nüfusun %20’si manasına gelmektedir.
Çeçen halkının yaşam alanları tahrip edilmiştir.
Çeçen halkının kültürel ve tarihsel değerleri tahrip edilmiştir.
Çeçen Cumhuriyeti’nin tüm altyapısı ve ekonomisi tamamen yok edilmiştir.

Görüldüğü üzere, tarih boyunca Rusya’daki yönetimler - komünist ya da Çarlık rejimi ve ya bugünkü sözde demokrat rejim – tek bir amaç güttü : Çeçen halkının fiziksel ve ahlaki olarak yok edilmesi. Çeçensiz bir Çeçenya, Rusya’nın amacıydı.

Rus devletinin Çeçen halkına yönelik uyguladığı politika, Rusya’da derin bir şekilde kök salmış olan misantropik, şovenist, emperyal ve kalleş ideolojinin varlığının bir kanıtıdır. Bu askeri saldırganlığı, şiddeti, milliyetçiliği, ırkçılığı ve şovenizmi savunan bir ideolojidir ve bu ideoloji bugün bir kez daha tüm dünyayı askeri bir kaosun içine sürükleyebilir. Kafkasya’nın otokton halklarından olan, binlerce yıllık tarihi ve kültürü ile kendisine ait olan topraklarda yaşayan Çeçen halkının varlığına karşı işlenmiş ve yukarıda maddeler halinde sayılmış tüm bu ciddi suçlar, Rusya’nın gerçekte nasıl bir yapı olduğunun reddedilemez birer kanıtıdır.

Rusya’nın büyük güç olma arzusunu gerçekleştirmek için Çeçenya’da neden olduğu insani felaket dünyanın önde gelen güçlerinin evrensel insan hakları normlarını ve ahlaki prensipleri istedikleri gibi yorumlayabildiklerini göstermektedir. Başta Birleşmiş Milletler olmak üzere, uluslararası toplum Çeçenya’yı Rusya’nın saldırganlığından korumak için herhangi bir çaba göstermedi ve tüm gücüyle seyreden bu savaşı, insanlığa karşı işlenen suçları “Rusya’nın iç meselesi” olarak adlandırdı. Çeçenya’da işlediği suçlardan ötürü cezalandırılmayan Rus liderliği de, Gürcistan’da, Ukrayna’da ve dünyanın başka yerlerinde yeni suçlar işlemeye başlayarak tüm dünya için gerçek bir tehdit oluşturmaya devam ettiğini gösterdi

Rusya’nın Çeçenya’da işlediği suçların adilane bir şekilde araştırılabilmesi ve yeni savaşların engellenebilmesi için, Avrupa Birliği’ndeki sivil toplum kuruluşlarının temsilcileri olarak sizden Rus siyasi ve askeri liderliğinin Çeçenya’da Çeçen halkına karşı işlediği suçların değerlendirilmesi amacıyla Rusya’nın Uluslararası Ceza Mahkemesi’nde yargılanabilmesinin temellerini atmanızı istiyoruz. Uluslararası toplumun iyi niyetinin sadece barışı korumak için değil, aynı zamanda hukukun üstünlüğü, insan hakları ve özgürlüklerin korunması için ve Çeçen halkının beklediği adaletin sağlanmasında da belirleyici bir faktör olabileceğine inanıyoruz.

Bu bakımdan, 1994’ten 2019 yılına kadar Çeçen Cumhuriyeti topraklarında Rusya’nın işlediği savaş suçları hakkında araştırma yapmak üzere bağımsız bir komisyon oluşturulması ve bu suçlardan sorumlu Rus askeri-siyasi liderliğini yargılamak üzere uluslararası bir Ceza Mahkemesi’nin kurulması konusunu BM Güvenlik Konseyi’nin gündemine almanızı şiddetle talep ediyoruz.

Çeçen Cumhuriyeti’nde işlenilen savaş suçlarının araştırılmasına yönelik uluslararası bir komisyonun kurulması, Rusya’nın gelecekte başka bağımsız devletlere yönelik gerçekleştirebileceği muhtemelen saldırganlıkları engellemenin önemli bir adımı olacaktır.

İnsanlığa karşı işlenmiş suçlar için herhangi bir yasal kısıtlama olamaz. Bu nedenle, Çeçen Cumhuriyeti’nde işlenmiş savaş suçları ve insanları karşı suçları soruşturmak üzere uluslararası bir komisyonun kurulmasının son derece elzem ve yaralı olacağına inanıyoruz.

Said-Emin Ibragimov - Uluslararası Barış ve İnsan Hakları Derneği Başkanı

Государственное Информационное Агентство ЧРИ «Чеченпресс».

ОБРАЩЕНИЕ - Председателю Генеральной Ассамблеи ООН госп. Антониу Гутерреш

В мире

Кавказ

История